Η ευθανασία ως απειλή αρχών του κράτους δικαίου και ανθρώπινης αξιοπρέπειας
newsare.net
Το ζήτημα της ευθανασίας είναι εξαιρετικά σύνθετο και απαιτεί βαθιά πολιτική και ηθική εξέταση πριν τη λήψη οποιασδήποτε νομοθετικής απόφασΗ ευθανασία ως απειλή αρχών του κράτους δικαίου και ανθρώπινης αξιοπρέπειας
Το ζήτημα της ευθανασίας είναι εξαιρετικά σύνθετο και απαιτεί βαθιά πολιτική και ηθική εξέταση πριν τη λήψη οποιασδήποτε νομοθετικής απόφασης. Ενόψει της συζήτησης που θα διεξαχθεί στο κυπριακό κοινοβούλιο καθώς και της έκθεσης του θέματος στο δημόσιο διάλογο η πρόταση για τη νομιμοποίηση της ευθανασίας εγείρει σοβαρές ανησυχίες σχετικά με τη φύση του κράτους δικαίου, την προστασία της ανθρώπινης ζωής και την ευθύνη της πολιτείας απέναντι στους πολίτες της. Καταρχάς, το δικαίωμα στη ζωή αποτελεί θεμελιώδη αρχή κάθε δημοκρατικού κράτους. Το να επιτραπεί νομοθετικά ο τερματισμός της ζωής, ακόμη και με τη συγκατάθεση του ίδιου του ατόμου, δημιουργεί ένα επικίνδυνο προηγούμενο. Το κράτος οφείλει να προστατεύει τη ζωή, όχι να τη διαχειρίζεται ως κάτι που μπορεί να «παραιτηθεί» κανείς υπό συγκεκριμένες συνθήκες. Το να νομοθετήσουμε μια εξαίρεση στο δικαίωμα της ζωής, με τη μορφή της ευθανασίας, θέτει σε κίνδυνο την ίδια τη φιλοσοφία της νομοθεσίας μας, σύμφωνα με την οποία η ανθρώπινη ζωή είναι υπέρτατο αγαθό, ανεξαρτήτως συνθηκών. Εξίσου σοβαρό είναι το ζήτημα της αξιοπρέπειας. Η έννοια αυτή συχνά προβάλλεται ως επιχείρημα υπέρ της ευθανασίας, με τη λογική ότι η ανακούφιση από τον πόνο συνιστά σεβασμό προς το άτομο. Ωστόσο, η αξιοπρέπεια δεν μπορεί να εξαρτάται από την υγεία ή την κατάσταση του σώματος. Αν η πολιτεία συνδέσει την αξιοπρέπεια με την απουσία πόνου ή τη φυσική αυτάρκεια, ανοίγει τον δρόμο για τη δημιουργία μιας κοινωνίας όπου η αξία της ζωής καθορίζεται από υποκειμενικά κριτήρια. Αυτό ενέχει σοβαρούς κινδύνους για ευάλωτες ομάδες, όπως άτομα με αναπηρίες, ψυχικές ασθένειες ή προχωρημένη ηλικία, τα οποία μπορεί να αισθάνονται ότι η κοινωνία τα ωθεί προς την ευθανασία για να μην αποτελούν «βάρος». Επιπλέον, η νομιμοποίηση της ευθανασίας ενέχει τον κίνδυνο της σταδιακής διεύρυνσης των εφαρμογών της. Ακόμη και αν ξεκινήσει με αυστηρούς περιορισμούς για ανίατες ασθένειες, δεν αποκλείεται να επεκταθεί σε περιπτώσεις ψυχολογικής δυσφορίας ή ακόμη και κοινωνικής πίεσης. Αυτή η πολιτική επιλογη και πρακτική θέτει σε δοκιμασία την ευθύνη του κράτους να προστατεύει όλους τους πολίτες του από τέτοιες πιέσεις. Η πολιτεία έχει την υποχρέωση να ενισχύσει την παρηγορητική φροντίδα και τις δομές που εξασφαλίζουν αξιοπρεπείς συνθήκες για όσους αντιμετωπίζουν ασθένειες ή χρόνιο πόνο. Η ευθανασία δεν είναι η απάντηση στο πρόβλημα του ανθρώπινου πόνου και της εξ αυτού απόγνωσης που πιθανόν να βρεθεί ο άνθρωπος. Είναι ένα επικίνδυνο μονοπάτι που μετατρέπει την εξαίρεση σε κανόνα και υπονομεύει τη θεμελιώδη αρχή της ισότητας όλων απέναντι στη ζωή. Αντί να αποδεχτούμε και υιοθετήσουμε την ευθανασία ως «λύση», η πολιτεία οφείλει να διασφαλίσει ότι κανένας άνθρωπος δεν θα αισθάνεται ότι ο θάνατος είναι η μόνη επιλογή του και η διέξοδος στον πόνο και την έκθεση του στην οποία επώδυνη κατάσταση ή ασθένεια. Σε πολιτικό επίπεδο, η ευθύνη μας δεν είναι να νομοθετούμε με γνώμονα την εξαίρεση, αλλά να οικοδομούμε συστήματα που ενισχύουν την προστασία των αδύναμων και διασφαλίζουν ίσες ευκαιρίες για όλους. Η νομιμοποίηση της ευθανασίας υπονομεύει αυτήν τη δέσμευση και δημιουργεί μια κοινωνία όπου η αξία της ζωής τίθεται υπό αίρεση. Σε αυτό το πλαίσιο, η πολιτεία πρέπει να σταθεί αποφασιστικά απέναντι σε οποιαδήποτε νομοθεσία που απειλεί τις αρχές της προστασίας της ζωής και της ισότητας. Ευθύνη της πολιτείας ειναι να νομοθετεί και να διαμορφώνει συνθήκες θωράκισης και προστασίας της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας και όχι να μετατρέπεται σε γέφυρα ακρωτηριασμού και υπόσκαψης αυτών...στο όνομα και κάτω από το μανδύα μιας πολιτικής συμπεριφοράς ταυτισμένης απλά με τις ' νόρμες ' μιας δήθεν σύγχρονης τάξης πραγμάτων. Read more