14 Αυγούστου - Μια ακόμα μαύρη επέτειος
Ημέρα μνήμης μιας ακόμα τραγωδίας και βαρβαρότητας από τον Τούρκο εισβολέα σε βάρος μιας μικρής χώρας, ενός ανυπεράσπιστου και προδομένου λαού. Ο λαός θυμάται παρά τις όποιες ύποπτες «παραινέσεις» των σχολών «ρεαλισμού» για προσαρμογή του στις νέες πραγματικότητες, παρά τις ενέργειες, υπογείως και άλλως πως, για παραχάραξη της Ιστορίας του.
«Δώστε μου λίγο χρόνο και το Κυπριακό θα λυθεί από μόνο του», έλεγε ο Ραούφ Ντενκτάς στους ξένους συνομιλητές του. Και η τουρκική πλευρά, υιοθετώντας παρελκυστική πολιτική στις διαπραγματεύσεις, ήλπιζε ότι ο χρόνος θα έφερνε τη λήθη, πως δυο γενεές μετά οι Ελληνοκύπριοι θα προσαρμόζονταν στη νέα πραγματικότητα επί του εδάφους και τα παιδιά τους δεν θα είχαν »συναισθηματικό δεσμό« με τις περιουσίες τους στα κατεχόμενα εδάφη.
»Η ιστορική λήθη δεν είναι τυχαίο και φυσικό γεγονός. Εξυπηρετεί σκοπιμότητες και πίσω απ’ αυτή βρίσκονται συγκεκριμένες δυνάμεις και συμφέροντα«, γράφει ο Δημήτρης Τσάτσος στο βιβλίο του «Ελληνική Πολιτεία».
14 Αυγούστου 1974. Μια ώρα μετά το ναυάγιο της Διάσκεψης της Γενεύης στις 3.30' το πρωί, που η τουρκική διπλωματία προκάλεσε, η Τουρκία εξαπέλυσε τον Αττίλα 2 κατά των εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η αεροπορία της βομβάρδιζε αδιακρίτως και ο στρατός εισβολής της προήλαυνε, δίχως να συναντά σημαντική αντίσταση, σε όλα τα μέτωπα από τη Λευκωσία μέχρι την Αμμόχωστο, επεκτείνοντας την κατοχή της. Τα σχέδια των εισβολέων, γνωστά στη χουντική φατρία που κυβερνούσε τότε την Ελλάδα, υλοποιούνταν επί του εδάφους με στόχο τον έλεγχο ολόκληρης της Κύπρου.
ότε Υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδος, Γεώργιος Μαύρος, σε δήλωσή του αναφέρθηκε στο σχέδιο της Άγκυρας για δημιουργία ενός κράτους δορυφόρου της στην Κύπρο. Για να επιτευχθεί η υλοποίηση του »οράματος« που η Τουρκική Εθνοσυνέλευση υιοθέτησε ήδη από το 1920, αυτού της επανάκτησης της Νήσου. Τα σχέδια επεξεργάσθηκε αργότερα, το 1956-57, ο Νιχάτ Ερίμ στις εκθέσεις που ετοίμασε κατ’ εντολήν του πρωθυπουργού Αντνάν Μεντερές.
Απ’ όπου πέρασε η τουρκική λαίλαπα άφησε ερείπια, κόλαση και απέραντη ανθρώπινη οδύνη. Με ομαδικές εκτελέσεις αθώων πολιτών, απάνθρωπους βιασμούς κοριτσιών και γυναικών, καταναγκαστική πορνεία, βασανιστήρια στις φυλακές του Αττίλα, λεηλασίες περιουσιών, καταστροφή της πολιτιστικής κληρονομιάς, βεβήλωση εκκλησιών, κλοπές και πώληση ιερών εικόνων και τέλος με εθνοκάθαρση. Αλλά, την παράνομη εισβολή και τις βιαιότητες του στρατού της, η Άγκυρα ονόμασε »ειρηνευτική επιχείρηση« και έτσι την αποκαλούν μέχρι σήμερα οι διάφοροι Τατάρ των κατεχομένων. »Η δύναμη επιβάλλει την ηθική και την ειρήνη«, πρέσβευε ο διαβόητος Χένρι Κίσινγκερ, ο ηθικός αυτουργός του εγκλήματος κατά του κυπριακού λαού. Θέση την οποία εγκολπώθηκαν και οι πολεμοχαρείς ηγέτες της Τουρκίας. Και οι Εγγυήτριες Δυνάμεις της ανεξαρτησίας και της εδαφικής ακεραιότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας απλοί παρατηρητές της τραγωδίας.
Η Βρετανία όχι μόνο δεν αντέδρασε, αλλά έβλεπε να υλοποιείται εύχαρις το, από το 1956, σχέδιό της για διχοτόμηση της Κύπρου, διά χειρός Μπουλέντ Ετζεβίτ. Αξίζει ν’ αναφερθεί ότι, τον Νοέμβριο 1956, η Γραμματεία της Βρετανικής Αποικιακής Κυβέρνησης στη Λευκωσία ετοίμασε »Μνημόνιο για πιθανά σχέδια διχοτόμησης της Κύπρου σε δυο ζώνες, ελληνική και τουρκική" με μεταφορά πληθυσμών (Κλέαρχος Α. Κυριακίδης - Η καμουφλαρισμένη διχοτόμηση του 1960, η βίαιη ντε φάκτο διχοτόμηση του 1974 και οι ευθύνες του βρετανικού Κοινοβουλίου – Τετράδια - Άνοιξη - Φθινόπωρο 2024). Στην Αθήνα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής συγκάλεσε Πολεμικό Συμβούλιο, στο οποίο συμμετείχαν όλοι οι χουντικοί αρχηγοί των ενόπλων δυνάμεων, οι οποίοι είχαν αγαστή συνεργασία με τη ΣΙΑ στη διενέργεια του πραξικοπήματος, για να μελετήσουν τρόπους αντίδρασης. Παρών και ο Υπουργός Άμυνας, Ευάγγελος Αβέρωφ.
Ο Καραμανλής, μετά από πίεση του Αβέρωφ και τις δικαιολογίες των χουντικών αρχηγών, δέχτηκε την άποψη ότι κάθε αποστολή βοήθειας στην Κύπρο τόσο κατά την εκεχειρία όσο και κατά τη δραματική προέλαση του Αττίλα 2, ήταν αδύνατη και θα αδυνάτιζε την άμυνα της Ελλάδος στο Αιγαίο και τη Θράκη (Ιδ. Βασίλη Φούσκα - Το Μελάνωμα της Κύπρου - Εκδόσεις Επίκεντρο). «Ήταν, πράγματι, δυνατή η αεροπορική μεταφορά στρατευμάτων από την Ελλάδα; Η απάντηση είναι Ναι. Μπορούσε να γίνει. Και, άλλωστε, αυτό έγινε όταν πέταξε στην Κύπρο στη διάρκεια της νύχτας μια δύναμη καταδρομέων με δεκατέσσερα αεροπλάνα». Γλαύκος Κληρίδης - Η Κατάθεσή μου - τ.4 - σελ. 92.
Εις επίρρωσιν της ανωτέρω θέσης, πολιτικοί αναλυτές υποστηρίζουν ότι υπήρχαν όλες οι προϋποθέσεις, τόσο νομικές και πολιτικές όσο και στρατιωτικές, για την ανάπτυξη μιας πολυδιάστατης αποτρεπτικής πολιτικής στην Κύπρο.
*Πρέσβης ε.τ.