«Η κυπριακή κοινωνία πρέπει να μάθει όλες τις ιστορίες των αγνοουμένων» (vid)
Η 29 Οκτωβρίου είναι αφιερωμένη στη μνήμη των αγνοουμένων της κυπριακής τραγωδίας του 1974 και στην υποστήριξη των οικογενειών που εξακολουθούν να αναζητούν τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Θεσπίστηκε για να υπενθυμίζει το ανθρώπινο δράμα των αγνοουμένων και την εκκρεμότητα του προβλήματος, που παραμένει ανοιχτό μέχρι σήμερα.
Στο πλαίσιο της χθεσινής ημέρας, μίλησε στο Πρωτοσέλιδο ο Εκπρόσωπος Τύπου του Συνδέσμου Αγνοουμένων Βαγγέλης Στεργενάκης.
Αρχικά ανέφερε ότι: «Είναι δύσκολο να μιλάμε τέτοιες μέρες. Οι αγνοούμενοι είναι οι άνθρωποι που έβαλαν την πατρίδα μπροστά από την οικογένεια και στο τέλος της μέρας, 51 χρόνια μετά, φαίνεται ότι η κοινωνία τους ξέχασε».
Συμπλήρωσε ότι «Χθες κάναμε μια εκστρατεία, να θυμίσουμε στον κόσμο ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν ονόματα, ηλικίες, οικογένειες που άφησαν πίσω τους, είδαμε στο τέλος της μέρας ότι υπήρχε μια μεγάλη ανταπόκριση από τον κόσμο. Ο κόσμος αγάπησε αυτή την πρωτοβουλία και φάνηκε επίσης στα κοινωνικά δικτύα. Ο σκοπός της όλης εκστρατείας. Είναι 1619 αγνοούμενες, 1619 πρόσωπα, 1619 διαφορετικές ιστορίες που πρέπει επιτέλους η κυπριακή κοινωνία να μάθει όλες αυτές τις ιστορίες. Θα μπορούσαμε να αναφερθούμε στη δική σας ιστορία του δικού σας ανθρώπου».
Αναφέρθηκε στον αγνοούμενο πατέρα του και για την αντιμετώπιση του θέματος των αγνοουμένων από την Πολιτεία «Σαν τον πατέρα μου τον Γιώργο Στεργενάκη, είχε πάρα πολλούς. Άνθρωποι που άφησαν πίσω τους τις οικογένειες τους, τα παιδιά τους, τους φίλους τους. Πρέπει ως κοινωνία να αγκαλιάσουμε αυτούς τους ανθρώπους περισσότερο και να μάθουμε την ιστορία τους».
Πρόσθεσε ότι «Φάνηκε ότι η πολιτεία και η κυβέρνηση δεν ήταν εκεί για αυτά τα παιδιά. Δεν ήταν εκεί για τις μάνες που έμειναν πίσω χωρίς τους συζύγους τους και περίμεναν. Δεν ήταν εκεί για όλες τις μάνες. Δεν ήταν εκεί για όλα τα παιδιά».
Κατέθεσε τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ΔΕΑ. Τόνισε ότι υπάρχουν αγνοούμενοι 51 χρόνια μετά λόγω χρονοτριβών από τις άδειες που χρειάζεστε να πάρουν από το κατοχικό καθεστώς. «Για να γίνει εκταφή αγνοουμένων πρέπει να πάρουμε ειδική άδεια από τα κατοχικά στρατεύματα και να υποδείξουμε συγκεκριμένες τοποθεσίες όπου βρίσκονται οι αγνοούμενοι μας…Γι’ αυτό υπάρχουν ακόμη αγνοούμενοι 51 χρόνια μετά. Εξαιτίας αυτής της χρονοτριβής από το κατοχικό καθεστώς στην αδειοδότηση σημείων για εκταφές. Υπάρχουν επίσης και περιπτώσεις μετακίνησης οστών».
Ο κ. Στεργανάκης θίγει το ζήτημα της μείωσης των πληροφοριών όσο περνούν τα χρόνια «Είναι μεγάλο πρόβλημα, τεράστιο πρόβλημα. Η τοπογραφία του εδάφους επίσης αλλάζει, χτίζονται σπίτια, ανοίγουν δρόμοι. Ο οικοδομικός οργασμός στα κατεχόμενα είναι ακόμη ένας παράγοντας που δυσκολεύει την ανεύρεση αυτών των ανθρώπων».
Ρωτήθηκε τι θεωρεί ότι θα έπρεπε να έχει γίνει σήμερα και δεν έχει γίνει τα τελευταία 51 χρόνια, απαντώντας χαρακτηριστικά. «Γίνονται κάποια πράγματα δεν μηδενίζω τη προσπάθεια, αλλά δεν λειτουργούν όπως θα έπρεπε. Ο κόσμος ξεχνάει, επειδή δεν το ζει καθημερινά. Το θυμάται μία φορά τον χρόνο, ενώ οι οικογένειες το ζούμε κάθε μέρα στα γενέθλια, στους γάμους, στην καθημερινότητά μας».
Επισήμανε ότι «οι περισσότεροι θα το θυμηθούν σήμερα, αύριο, μεθαύριο και μετά θα συνεχίσουν τη ζωή και την κανονικότητα τους. Εμάς όμως η ζωή μας μένει σε αναμονή. Είναι, όπως λέμε στα αγγλικά, «stand-by mode» μια αναμονή που σκοτώνει».
Ο κ. Στεργανάκης ξεκαθάρισε το ζήτημα με τις λίστες των αγνοουμένων, υπογραμμίζοντας ότι «Μία είναι η λίστα των αγνοουμένων. Απλώς, στην περίπτωση του πατέρα μου, επειδή ήταν εθελοντής Ελλαδίτης στο τάγμα, δεν εντασσόταν σε καμία από τις λίστες. Ήταν εθελοντής. Δεν ήταν στους Κύπριους, ούτε στους Ελλαδίτες. Οπότε, κάπως, έμεινε στην άκρη. Δεν ήταν αρχικά σε αυτή τη λίστα που λέμε των αγνοουμένων, τη λεγόμενη “λίστα του Ερυθρού Σταυρού”. Τελικά, εντάχθηκε στη λίστα των αγνοουμένων, στους 1.619».
Καταλήγοντας είπε ότι «η ιστορία των αγνοουμένων δεν είναι νομικό, πολιτικό ή οικονομικό πρόβλημα. Είναι ανθρωπιστικό ζήτημα και έτσι πρέπει να αντιμετωπιστεί. Εκεί πρέπει να βρούμε τη λύση».
03:45
03:24
15:50
