newsare.net
Η φονική πυρκαγιά άφησε πίσω της στάχτες, αποκαΐδια και πληγές που δεν επουλώνονται εύκολα. Πέρα από τις υλικές ζημιές, εκείνο που συγκλονίζεΜέσα από τις στάχτες παρέμεινε μόνο η ανθρωπιά: Όταν όλα χάνονται,μένει η ψυχή
Η φονική πυρκαγιά άφησε πίσω της στάχτες, αποκαΐδια και πληγές που δεν επουλώνονται εύκολα. Πέρα από τις υλικές ζημιές, εκείνο που συγκλονίζει περισσότερο είναι η ανθρώπινη πλευρά της τραγωδίας. Μιλήσαμε με κατοίκους των περιοχών που επλήγησαν, οι οποίοι με αξιοπρέπεια και δύναμη προσπαθούν να σταθούν ξανά στα πόδια τους. Ο κ. Πολυκάρπου στέκεται μπροστά στα απομεινάρια του σπιτιού του, με τη φωνή σπασμένη και την καρδιά βαριά μας είπε: «Το σπίτι θα το ξαναφτιάξουμε. Αλλά ο κήπος... Δεν ξέρω πόσα χιλιάδες φυτά είχε. Όλα χάθηκαν.» Την ημέρα της φωτιάς, κάλεσε το 112. Η απάντηση που έλαβε ήταν ψυχρή και τυπική: «Το γνωρίζουμε, ευχαριστούμε.» Ο ίδιος όμως ένιωθε αβοήθητος. Ο ίδιος ζητά απαντήσεις: «Η πυροσβεστική έφτασε κοντά, αλλά μπορούσε να τη σβήσει… ακόμα δεν είχε ξεκινήσει. Τι έκανα ή τι δεν έκανα; Αυτή είναι η ερώτηση που θέλω να μου απαντήσουν». Οι άνθρωποι που έζησαν τον εφιάλτη της φωτιάς, τη χαρακτηρίζουν ως χειρότερη κι από πόλεμο, αφού, όπως λένε, «στον πόλεμο ξέρεις πώς να αμυνθείς, ενώ εδώ δεν ήξερες καν από πού να φύγεις…..και χειρότερα. Γιατί στον πόλεμο ξέρεις πώς να αντισταθείς. Εδώ, τι να κάνεις;» «Ήταν το όνειρό μου. Το έκανα, αλλά δεν πρόλαβα να το απολαύσω. Θα το παλέψω όμως. Δεν ήθελα να φύγω… Κάποιος από την Πολιτική Άμυνα με τραβούσε με το ζόρι, αλλά εγώ δεν ήθελα. Ήθελα να μείνω», μας περιέγραψε με λεπτομέρειες ο κ. Πολυκάρπου. Διαβάστε επίσης: Επιστροφή στην καμένη ορεινή Λεμεσό: «Είπα Παναγιά μου εν να καώ» (vid) Ακόμα και σήμερα, παγωμένος από το σοκ, λέει: «Η ψυχή μου έφυγε από το σώμα. Δεν έχω αισθήματα. Τα βλέπω όλα και δεν ξέρω τι βλέπω». Αναζητά απαντήσεις. Υπόσχεται πως θα ξαναχτίσει το σπίτι του, αλλά ελπίζει η πολιτεία να μείνει δίπλα του και όχι μόνο στα λόγια. Η κυρία Κλειώ, παρά την τραγωδία, μας μιλούσε με ηρεμία: «Στεναχωρήθηκα… αλλά από την άλλη είπα: “Αφού ζω, εντάξει. Δεν κάηκα εγώ.”»Το σπίτι στο Βουνί ήταν το πρώτο που έχτισαν. Θα μετακόμιζαν εκεί λίγες μέρες μετά. Είχαν ήδη μεταφέρει όλα τα υπάρχοντά τους. Και κάηκαν όλα.«Τα βιβλία μας, τα έπιπλα, όλα. Περιμέναμε απαντήσεις… Ελπίζουμε να δούμε τι θα γίνει με το σπίτι.» Παρά τη συμφορά, τα λόγια της ήταν γεμάτα ελπίδα:«Εγώ χαίρομαι που σώθηκαν τα σκυλάκια μου. Ήταν τρία. Ελυπήθηκα για τα άλλα, αλλά τουλάχιστον, αυτά έζησαν.» Μας έδειχνε την καμένη περιοχή, τη γη που κάποτε ήταν καταπράσινη και μας είπε: «Ήταν πολύ όμορφα εδώ… Τα δέντρα, η φύση. Εντάξει, θα ξαναγίνουν. Θέλει χρόνο. Επηρεαστήκαμε, αλλά ελπίζουμε.» Η πίστη της συγκλονίζει:«Αν χάσουμε την ελπίδα μας, δεν θα έχουμε τίποτα άλλο. Η ελπίδα ζει. Και εύχομαι, την άλλη φορά που θα έρθετε, να πιούμε τον καφέ μας εδώ.» Μέσα από τις στάχτες…οι άνθρωποι προσπαθούν να σταθούν ξανά στα πόδια τους, με όση δύναμη τους έχει απομείνει. Ευελπιστούν ότι θα ξαναγυρίσουν στο σπίτι τους, σε μια ζωή πιο ήρεμη, πιο ασφαλή, πιο δίκαιη. Περιμένουν πράξεις και όχι μόνο υποσχέσεις. Και κρατιούνται από την ελπίδα, γιατί αυτή είναι το μόνο που δεν μπορεί να τους πάρει κανείς. Read more
03:45
03:24
15:50
